
Mokað og saltað.
Eftir því sem meira bráðnar af snjónum minnkar styrkleiki saltsins í blöndunni og á endanum er svo komið að lækkaða bræðslumarkið er jafnt ríkjandi hitastigi, þar á meðal á ísnum sem undir er, og meiri snjór bráðnar ekki (svo fremi sem saltið sé ekki svo mikið að allur snjórinn bráðni). Þegar svona er komið er sagt að fasarnir eða efnishamirnir tveir, vökvi og fast efni (saltvatnið og ísinn) séu í jafnvægi. Við þessar aðstæður þarf umhverfishitastig ekki að lækka nema örlítið til að saltvatnið frjósi og hörð ísskán myndist ofan á snjónum. Sé veðrið þokkalega stöðugt og söltunin hafi gerst að degi til, má búast við að blandan frjósi strax kvöldið eða nóttina eftir.

Snjórinn í skíðabrekkunum er auðvitað nægilega mikill til að saltdreifing hafi aðeins áhrif á efsta lagið, sem frýs þá fljótlega aftur og myndar harða skel. Aðra sögu er að segja af ís eða snjó á götunum, sem saltið nær að bræða að öllu eða miklu leyti. Ef snjórinn á götunum bráðnar ekki alveg myndast ís alveg eins og í skíðabrekkunum og þá þarf að endurtaka saltdreifinguna. Eins getur kuldablandan frosið aftur, til dæmis næstu nótt, ef hún hefur ekki skolast burt. Margir kannast sjálfsagt við það að saltur sjór hefur lægra frostmark en ferskvatn. Þess vegna leggur stöðuvötn og tjarnir oft í frostum án þess að sjórinn láti á sjá. En þessi frostmarkslækkun sjávarins er að sjálfsögðu sama fyrirbærið og í kuldablöndunni. Myndir:
- Mynd af moksturstæki: Shropshire Council. Sótt 24. 9. 2009.
- Mynd af skíðamanni: Alaska-in-pictures.com. Sótt 24. 9. 2009.