Orðið kemur fyrir í öðrum samböndum skyldrar merkingar eins og að aka e-m á bug 'reka e-n burt', sem þekkt er í fornu máli, fara í bug við e-n, ganga á bug við e-n 'forðast að mæta e-m' eða vinda bráðan bug að e-u 'flýta sér að gera e-ð'.
Bugur getur merkt 'beygja, hlykkur og vik inn í e-ð; bógur (í sjómannamáli)'. Jón G. Friðjónsson, sem tók saman bók um orðasambönd, (Mergur málsins 1993:88) getur sér þess til að bugur merki upphaflega 'sveigja (á herfylkingu)' en fái síðar merkinguna 'sveigur, beygja'.
Merking orðasambandsins að vísa einhverju á bug væri þá bókstaflega að 'vísa e-u fram hjá í sveig' og kemur það vel heim við merkingu hinna orðasambandanna.