Lím eru af ýmsum gerðum en verka þó flest með sambærilegum hætti. Flest lím sem við notum dagsdaglega eru blönduð vatni eða öðrum leysiefnum (vökva) en í mismiklum mæli þó.

Virku efnin í líminu eru þannig gerð að í þeim eru efnahópar sem mynda veik tengi við sameindir á yfirborði þeirra hluta sem límið getur límt. Algengust slíkra tengja eru vetnistengi. Sömu tengi gera til dæmis það að verkum að hafragrautur hangir saman og límist við fingur á manni sem af einhverjum ástæðum dýfir þeim í grautinn sinn, kannski til að rannsaka efnafræðilega eiginleika grautarins! Hafragrautur er samt óhentugt lím því að ekki er hægt að strjúka mjög þunnu lagi af graut á hlut sem á að líma, hann þornar frekar hægt og leysist fjótt í vatni.

Í gamla daga var lím búið til úr náttúrulegum efnum, oftast úr gelatíni eða sterkju, en bæði efnin geta myndað mikið af vetnistengjum. Gelatín er búið til með því að sjóða kollagenprótínrík efni – horn, klaufir, húðir og bein – í sýrulausn, og sterkju má finna í kartöflum, enda er kartöflumjöl blandað vatni þokkalegt lím.

Sterk lím eru þó af öðrum toga og mynda mun sterkari tengi, samgild efnatengi, milli límsins og þeirra flata sem límdir eru saman. Oft er þá um að ræða að efni í líminu hvarfast við nærliggjandi sameindir, til dæmis fyrir tilstilli raka sem ávallt er til staðar í einhverju magni í lofti og á yfirborði hluta, eða þá að efnum úr tveimur túpum er blandað saman til að koma af stað hvörfum annars vegar milli límefnanna sjálfra og hins vegar milli límsins og flatanna sem límið er borið á.