En ég hef sannfært sjálfan mig um að ekkert sé til í heiminum: enginn himinn, engin jörð, engir hugir, engir líkamar. Því skyldi ég þá vera til? -- En ef ég sannfærði sjálfan mig hlýt ég að hafa verið til. -- En það er illur andi, máttugur og kænn, sem ævinlega blekkir mig af ásettu ráði. -- Ef hann blekkir mig er enginn vafi að ég er til. Blekki hann mig eins og hann vill: hann getur aldrei gert mig að engu, svo framarlega sem ég held ég sé eitthvað. Nú eru öll rök nægilega vegin og metin. Ég hlýt að draga þá ályktun að staðhæfingin Ég er, ég er til hljóti að vera sönn, hvenær sem ég segi hana eða hugsa (Önnur hugleiðing, bls. 142).

- Er hægt að vita hvort mann er að dreyma?
- Er veröldin bara hugsanir okkar og erum við bara hugsanir hvert annars?
- Er möguleiki að okkar raunveruleiki sé draumsýn eða jafnvel skapaður veruleiki, samanber kvikmyndina The Matrix?
- Er hægt að sanna það vísindalega að maðurinn hafi vitund og að hann hugsi?
- Hvað er einhyggja og tvíhyggja? Hvers vegna eru þær svo fyrirferðarmiklar í sögunni?
- Hafa minningar raunverulega eitthvað með fortíðina að gera?
- Getur skynjunin gefið okkur raunverulega þekkingu á veröldinni kringum okkur?
Mynd: Móna Lísa eftir Leonardó da Vinci