Rekja má algengustu erfiðleikana tengda vaktavinnu til tveggja meginþátta, annarsvegar þess að verða að vaka og vinna þegar líkamsklukkan segir að viðkomandi eigi að sofa og hinsvegar þess að sofa þegar líkamsklukkan segir að hann eigi að vaka. Oft er erfitt að sofa á daginn vegna truflandi áreita, svo sem hávaða, og einnig vegna þess að líkaminn er ekki stilltur inn á svefn, nokkuð sem leiðir til styttri svefns og léttari en að næturlagi. Vaktavinnan hefur þess vegna oft í för með sér, að svefn og hvíld skerðist og þar með minnkar vinnuhæfnin en syfja og þreyta hleðst upp í hverri vaktatörn. Oft reynist erfitt að bæta þetta allt upp í stuttu fríi á milli vaktatarna, sérstaklega ef um er að ræða miklar skiptingar á milli t.d. dag-, kvöld- og næturvakta og ef hvíldartími er skertur, t.d. vegna aukavinnu. Vitað er að líkamsklukkan er á bilinu 5-7 daga að endurstillast alveg og því er ekki raunhæft að búast við að hægt sé að venja sig fljótt við vinnu á nóttunni. Reyndar benda nýjustu rannsóknir til þess að hjá allflestum eigi sér alls ekki stað nein veruleg eða alger aðlögun að næturvinnu og hjá sumum einstaklingum er aðlögunin jafnvel engin eða mjög lítil.Flestar rannsóknir á áhrifum vaktavinnu á líkamlega og andlega heilsu fólks sýna aukna tíðni svefntruflana og svefnlyfjanotkunar hjá þeim sem vinna vaktavinnu. Sumar rannsóknir sýna einnig aukna tíðni áfengissýki. Kenningar hafa verið um aukna tíðni hjarta- og æðasjúkdóma meðal vaktavinnufólks en ekki hefur tekist að sýna fram á tengsl þar á milli. Skoðið einnig svar Magnúsar Jóhannssonar við spurningunni Breytist svefnþörf með aldri fólks?
Mynd: Slökkvilið Höfuðborgarsvæðisins - Fréttir