Tákn með tali er tjáskiptaaðferð sem notuð er til málörvunar og tjáskipta fyrir heyrandi fólk (aðallega börn) með málþroskaröskun.

Tákn með tali byggir á líkamstjáningu og notkun tákna sem eru bæði náttúruleg og tilbúin. Táknin eru ávallt notuð samhliða tali og líkjast sum þeirra táknum úr táknmáli heyrnarlausra. Tákn með tali byggir á eðlilegu talmáli þar sem aðeins lykilorð hverrar setningar eru táknuð og hrynjandi málsins er gerður skýrari með táknunum. Þegar tákn með tali eru notuð er stefnt að tali hjá barninu.

Það er margt sem mælir með táknum með tali.

• Táknin eru einföld og myndræn og byggja á látbragði sem er öllum eiginlegt. Börn eiga auðveldara með að læra það sem þau sjá en það sem þau heyra. Með því að tákna lykilhugtök setningarinnar er börnunum gefin „vísbending“ um hvað verið er að tala um.

• Táknanotkun dregur úr talhraða þeirra sem tala við börnin. Setningarnar verða styttri og hnitmiðaðri. Táknanotkun stuðlar því að skýrara tali.

• Táknanotkun stuðlar einnig að því að barn og viðmælandi séu í augnsambandi. Gott augnsamband er mikilvægt til að barnið nemi málið, hvort sem það eru orð eða tákn.

• Mörgum börnum veitist auðveldara að mynda tákn en að tala. Útfærsla talhljóða er flókið ferli. Auðveldara er fyrir marga með málþroskafrávik að hreyfa hendurnar á ákveðinn hátt en að segja skiljanleg orð.

• Táknin gefa börnunum möguleika til tjáskipta, oft löngu áður en þau læra að tala. Að ná valdi yfir hreyfingum sínum og samhæfingu þeirra er undanfari þess að ná valdi yfir talfærunum.

• Talið tekur oftast við af táknunum smám saman. Eftir því sem talgetan eykst minnkar þörfin fyrir táknin. Það er alltaf eðlilegra að tjá sig með tali, ef maður skilst, en að tala með táknum.