Í daglegu tali á orðið gler oftast við gegnsætt myndlaust efni sem er að mestu úr kísli (Si) með íblöndun af kalsíni (Ca), natríni (Na) og blýi (Pb), öll á oxíðformi, það er að segja bundin súrefni (O). Við notum þetta efni í rúður og ílát af ýmsu tagi. Eiginleika glersins má stilla af með styrk efna sem blandað er í það. Þetta getur til að mynda átt við um ljósbrotsstuðull og stífni. Blýríkt, skorið og slípað gler er kallað „kristall“ í daglegu tali, þótt þar sé ekki um grindaruppröðun að ræða. Blýið gefur efninu hærri ljósbrotsstuðul og þar með aðra speglunareiginleika en venjulegt gler hefur. Stífni efnisins verður líka meiri og því fæst hreinni og langdregnari tónn þegar slegið er í kristallsglas en glas úr venjulegu gleri. Þess má geta að lokum að beyging orðsins ‚kristall/kristallur‘ er nokkuð á reiki. Eðlisfræðingar þurfa mikið að nota þetta orð og hafa komið sér niður á beyginguna kristallur, kristall, kristalli, kristalls; fleirtala kristallar, kristalla, kristöllum, kristalla. Frekara lesefni á Vísindavefnum:
- Hvað er líkt og ólíkt með kolamola og demanti? eftir EÖÞ
- Af hverju er gler gegnsætt og hvaða efni eru í gleri? eftir Ágúst Kvaran
- Hvað er herma og hvernig er hægt að brjóta gler með henni? eftir Birgi Urbancic Ásgeirsson