234. gr. Hver, sem meiðir æru annars manns með móðgun í orðum eða athöfnum, og hver, sem ber slíkt út, skal sæta sektum eða fangelsi allt að 1 ári. 235. gr. Ef maður dróttar að öðrum manni einhverju því, sem verða myndi virðingu hans til hnekkis, eða ber slíka aðdróttun út, þá varðar það sektum eða fangelsi allt að 1 ári. 236. gr. Sé ærumeiðandi aðdróttun höfð í frammi eða borin út gegn betri vitund, þá varðar það fangelsi allt að 2 árum. Sé aðdróttun birt eða borin út opinberlega, enda þótt sakaráberi hafi ekki haft sennilega ástæðu til að halda hana rétta, þá varðar það sektum eða fangelsi allt að 2 árum.Nokkuð algengt er að mál sem varða meiðyrði komi fyrir dómstóla en það getur verið torvelt að ná fram sakfellingu. Ástæður þess eru margþættar. Í fyrsta lagi er tjáningarfrelsið verndað í stjórnarskránni og þarf mikið til að koma svo að vegið sé að stjórnarskrárbundnum mannréttindum. Í öðru lagi getur verið erfitt að sanna ummæli nema þau séu beinlínis til á prenti. Í þriðja lagi geta alls kyns hugtök verið ákaflega afstæð. Menn eru misjafnlega viðkvæmir og hugmyndir um meiðyrði persónubundnar. Fyrir dómi getur niðurstaðan svo oltið á því hvort dómari túlkar ákveðin ummæli sem meiðyrði. Sem dæmi um þetta má nefna Hæstaréttardóm í máli nr. 337/1998. Þar var meðal annars deilt um það hvort í hugtakinu "fjárglæfrastarfsemi" fælist ærumeiðing eður ei. Héraðsdómari taldi um meiðyrði að ræða. Hæstiréttur var ósammála, taldi þetta orð ekki endilega vísa til refsiverðrar háttsemi og sýknaði viðkomandi enda þótti ekki sýnt fram á að hann hefði farið út fyrir mörk tjáningarfrelsisins. Af þessu má glöggt sjá hve mörkin milli ærumeiðinga annars vegar og ókurteislegra ummæla hins vegar eru óljós. Heimildir:
- Heimasíða Hæstaréttar
- Hæstaréttardómur í máli nr. 337/1998
- Almenn hegningarlög